هنوز هم بسیاری، جُرج پلیمتن را از جمله برجسته‌ترین مصاحبه‌کننده‌های عرصه مطبوعات می‌دانند؛ این البته مهمترین ویژگی پلیمتن نبود. او هنگامی که در ۱۹۵۳ تصمیم گرفت با چند نفر از دوستانش مجله پاریس‌ریویو را منتشر کند ایده‌های جدیدی ارائه داد که جایگزین تجربه و اعتبار کم نشریه‌شان در مقابل غول‌هایی همچون نیویورکر باشد. از جمله‌ی این ایده‌ها گفت‌وگوهای بلند با نویسندگان بزرگ بود. پلیمتن از آغاز انتشار پاریس‌ریویو تا سالی که درگذشت، سال ۲۰۰۳، سردبیر پاریس‌ریویو بود. اما گفت‌وگوهای پاریس‌ریویو تا امروز همچنان ادامه دارد.
حسن کامشاد، مترجم نام‌آشنا گزیده‌ای از مصاحبه‌های پاریس‌ریویو را ترجمه کرده و در کتابی به‌نام هنر داستان‌نویسی به‌چاپ رسانده است. این کتاب ترجمه‌ی گفت‌وگوهای پاریس‌ریویو است با گراهام گرین ، جیمز تربر ، ترومن کاپوتی ، ارنست همینگوی ، سال بِلو ، یودورا ولتی ، کورت وونه‌گات ، جان گاردنر ، جیمز بالدوین ، رابرت استون و تونی ماریسون . جُرج پلیمتن مصاحبه‌کننده‌ی چندتا از گفت‌وگو‌هاست، از جمله گفت‌وگوی درخشان با ارنست همینگوی. باقی آنها هم توسط منتقدان و نویسندگان متفاوتی انجام شده که با آثار و کار مصاحبه شونده آشنا هستند.
کتاب با پیشگفتاری به‌قلم اُرحان پاموک آغاز می‌شود؛ پاموک از اثرگذاری مصاحبه‌های پاریس‌ریویو در روند نویسندگی‌اش، به‌خصوص در آغاز کار و در دوران جوانی می‌گوید و درست بر وجه برجسته‌ی این گفت‌وگوها دست می‌گذارد:
«من برای آن‌که رُمان‌نویس شوم، از مدرسه‌ی معماری درآمده، خود را در خانه‌ای محبوس کرده بودم. حال باید چه نوع آدمی شوم؟
مصاحبه‌کننده‌ای از فاکنر می‌پرسد:
_ نویسنده چگونه رُمان‌نویس جدّی می‌شود؟
فاکنر پاسخ می‌دهد:
_نود و نُه درصد استعداد… نود و نُه درصد انضباط… نود و نُه درصد کار.»
همان‌طور که پاموک اشاره می‌کند نویسنده جوان آنچه در این گفت‌وگوها می‌آموزد این است که «حال باید چه نوع آدمی شود» یا به‌عبارتی دیسیپلین نویسنده و شیوه زندگی‌اش چگونه است، چیزی که به‌نظر بسیاری از نویسندگان بزرگ، آموختن‌اش در خلق اثری ادبی بسیار مهم است.
هنر داستان‌نویسی را نشر نی منتشر کرده است که ناشری گزیده‌کار محسوب می‌شود. از فقدان مقدمه‌ی مناسب که بگذریم می‌توان گفت کتاب خوبی است.